στόν Ἅγιον Κωνσταντῖνον Πρέβεζας 11/6/2016
Ἡ Τοπική Ἐκκλησία μέ ἐπικεφαλῆς τό σεπτό Ποιμενάρχη της κ. Χρυσόστομο, τούς εὐλαβεστάτους ἱερεῖς, τούς ἀξιότιμους ἄρχοντες καί τόν εὐσεβῆ λαό ἐπιτελεῖ σήμερα τό τετραετές μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντά μας Μητροπολίτου Νικοπόλεως & Πρεβέζης Μελετίου. Συνεπιτελοῦμε ἕνα χρέος τιμῆς, ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης στό πρόσωπο ἑνός ἐξαίρετου καί διακεκριμένου Ἱεράρχη πού ἔζησε, περπάτησε καί μεγαλούργησε πάνω στά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ καί πάνω στίς γραμμές τῶν μεγάλων Πατέρων καί Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας.
Τό νά τολμήσει κανείς νά μιλήσει σέ μιά τέτοια εὐκαιρία δέν εἶναι καθόλου εὔκολο ἐγχείρημα. Θεωρῶ προσωπικά τόν ἑαυτό μου πολύ μικρό καί ἀδύνατο πνευματικά γι᾿ αὐτό τό ἔργο, αἰσθάνομαι δέος καί ντροπή πού τό κάνω, ζήτησα ἀπαλλαγή, «παρελθέτω τό ποτήριον τοῦτον», ὑπάρχουν ἄλλοι ἀξιότεροι καί ἱκανότεροι, ἀλλά ὁ Σεβασμιώτατος μοῦ εἶπε «θέλουμε νά μᾶς μιλήσεις γιά τά βιώματά σου». Ἀναγκάστηκα, «μή θελούσης τῆς καρδίας» νά ὑπακούσω διότι ἡ βάση τῆς πνευματικῆς ζωῆς δέν εἶναι ἡ ἀνταρσία, τό «καπετανᾶτο», ἡ ἀνυπακοή καί τό συνταίριασμα θελήματος καί δικαιώματος, ἀλλά ἡ ὑπακοή καί ἡ ταπείνωση. Ὅποιος ἐνεργεῖ αὐτόβουλα, αὐθαίρετα καί ἀνυπότακτα στήν πνευματική ζωή, τά λόγια του ἔχουν τόση ἀξία ὅση ἔχουν τά ψεύτικα πράγματα καί τά ἔργα του εἶναι σπορά στό διάβολο. Μέ τήν εὐχή τοῦ Σεβασμιωτάτου θά σᾶς πῶ μερικά «ψελλίσματα» ἀπό τήν πείρα 35 χρόνων πού ἔζησα κοντά στό μακαριστό Γέροντα, 4 χρόνια στήν Ἀθήνα σάν φοιτητής καί 31 χρόνια στήν Πρέβεζα σάν ἱερομόναχος.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κυρός Μελέτιος ὑπῆρξε κληρικός πού συνδύαζε σοφία, ἀρετή καί ἁγιότητα. Τόν διέκρινε, παντοῦ καί πάντοτε, ἡ σεμνότητα, ἡ ἱεροπρέπεια καί ἡ ἀρχοντιά. Ἐκινεῖτο μέσα σ᾿ ἕνα κλῖμα ἁπλότητας, σύνεσης, ἐλευθερίας, ἀλήθειας καί ἀγάπης.
Εἶχε ἕναν πλοῦτο πνευματικό, ἕνα θησαυρό πνευματικό, ἕνα πνευματικό ὕψος, πλᾶτος καί βάθος, πού σέ συνέπαιρνε μέ τή διακριτική εὐστροφία του, τά χαριτωμένα λογοπαίγνιά του καί τό πηγαῖο χιοῦμορ του πού συνδύαζε σοβαρότητα, ἔλεγχο καί μετάδοση κάποιου μηνύματος.
Ὅλες οἱ συζητήσεις του εἶχαν βάση τά Βιβλικά καί Πατερικά κείμενα καί σκοπό τήν πνευματική ἀφύπνιση.
Δέν ἔμενε ποτέ στά φαινόμενα καί στήν ἐπιφάνεια, ἀλλά προχωροῦσε πάντοτε στό βάθος. Δέν ἔμενε ποτέ στό γράμμα πού σκοτώνει, ἀλλά προχωροῦσε στό πνεῦμα πού ζωοποιεῖ. Δέν νοιαζόταν γιά τά «ἔξω» ἀλλά γιά τά «μέσα». Δέ νοιαζόταν γιά τό «ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καί τῆς παροψῖδος» (γιά τό ἀπ᾿ ἔξω τοῦ ποτηριοῦ καί τοῦ πιάτου) ἀλλά γιά τό «ἐντός», γιά τό ἐσωτερικό περιεχόμενο. Δέ νοιαζόταν γιά τό «θεαθῆναι», γιά τά μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἐργαζόταν «ἐν τῷ κρυπτῷ».
Ἀγαποῦσε τή μελέτη καί τήν προσευχή. Δίδασκε ὅτι χωρίς αὐτά τά δύο δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά προοδεύσει καί νά προκόψει πνευματικά. Ἔδινε προτεραιότητα στή μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ τονίζοντας ὅτι εἶναι ἡ καλύτερη ἀξιοποίηση καί ἐξαγιασμός τοῦ χρόνου, γιατί μελετώντας παρακινεῖσαι καί στή προσευχή. Ὁ ἴδιος ἦταν «Μελέτιος», ὄνομα καί πρᾶγμα. Σπάνια τόν ἔβλεπες χωρίς νά ἔχει κάποιο βιβλίο στά χέρια του καί νά μελετᾶ. Ἦταν πολύ φιλακόλουθος, ἐπικαλεῖτο τήν Παναγία καί καλλιεργοῦσε τή νοερά προσευχή.
Ἦταν λιτοδίαιτος καί ἀσκητικός. Τηροῦσε ὑπερβολικά αὐστηρά ὅλες τίς νηστεῖες. Δίδασκε ὅτι ἄν δέν κακοπαθήσουμε, δέν πρόκειται νά κάνουμε πνευματική προκοπή. Ἄν δέν ἐπιβάλλουμε ἑκούσιους περιορισμούς στίς ἀπαιτήσεις τοῦ σώματος, δέν πρόκειται νά δείξουμε κατανόηση καί ἀγάπη γιά κανέναν ἄνθρωπο. Ἦταν πρότυπο ἀσκητικοῦ Ἱεράρχη μέ ἀπαράμιλλο ἦθος.
Διακρίθηκε ὡς φοβερός ἱεροκήρυκας. Ἦταν πρύτανις τοῦ λόγου καί χειριζόταν τό λόγο ἀριστοτεχνικά. Χρησιμοποιοῦσε ἐκφράσεις καί νοήματα ὑψηλοῦ ἐπιπέδου μ᾿ ἕναν ξεκάθαρο, ἁπλό, βαθύ καί κατανοητό τρόπο. Δίδασκε ὅτι «τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, μᾶς ἀφοροῦν ὅλους, μᾶς ἀποκαλύπτουν ἀδυναμίες μικρές ἤ μεγάλες καί ἔχουν τή δύναμη νά μεταμορφώσουν τή ζωή μας». Καί σέ κάποια ἄλλη εὐκαιρία δίδασκε ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι καθρέφτης, φάρμακο καί τροφή τῆς ψυχῆς μας· εἶναι φῶς, ἁγιασμός καί αἰώνια ἀπόλαυση».
Ὑπῆρξε «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη» δηλαδή πόλη κτισμένη στήν κορφή ἑνός βουνοῦ. Ἀπό ποῦ νά περάσεις καί νά μήν τήν προσέξεις; Καί δέν ὀφειλόταν στό ἀξιώμά του καί στή θέση του, ἀλλά στό πρόσωπο, στήν ποιότητα καί τό περιεχόμενο τῆς ζωῆς του. Ὑπῆρξε μαγνήτης πνευματικός πού εἶχε κάτι γνήσιο καί αὐθεντικό.
Ἦταν πρῶτα καί πάνω ἀπ᾿ ὅλα παπάς, ἐπίσκοπος. Ἡ μεγαλύτερη χαρά του ἦταν νά συναντιέται καί νά κοινωνεῖ μέ τό Χριστό, μέσα στή Θεία Λειτουργία. Αὐτή ἦταν ἡ πρώτη καί μεγαλύτερη πηγή δύναμης, ἁγιασμοῦ, φωτισμοῦ καί ὑπομονῆς γιά νά μπορεῖ νά σταθεῖ ὄρθιος. Κοινωνώντας τό Χριστό καταλάβαινε τί ἀξία καί ἱερότητα ἔχει τό σῶμα του καί ἔπαιρνε δύναμη νά τό χρησιμοποιεῖ γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὑπῆρξε γλωσσομαθέστατος. Γνώριζε πολύ καλά Ἑλληνικά, Ρωσικά, Λατινικά, Ἀγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ἰταλικά, Βουλγαρικά, Σερβικά καί Ρουμανικά.
Ἦταν συγγραφέας πολλῶν ἀξιολόγων βιβλίων. Ἀπό αὐτά ξεχωρίζουμε, χωρίς βέβαια νά ὑποτιμοῦμε τά ἄλλα, τό κλασσικό ἔργο «Ἡ Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδος», πού βραβεύτηκε ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν. Ἄλλα ἔργα του εἶναι: «Εἶναι οἱ ρασοφόροι συμφορά τοῦ Ἔθνους;», «Τί εἶναι ὁ Χριστός;», πού τιμήθηκε τό 2000 σάν ἕνα ἀπό τά καλύτερα βιβλία πού γράφτηκα γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί τό βιβλίο «Ἁγιολογία». Μετέφρασε τά εὐαγγέλια «κατά Ματθαῖον» καί «κατά Ἰωάννην», κείμενα Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, (τούς θεολογικούς λόγους τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί τοῦ Διδύμου τοῦ Τυφλοῦ) καί Μεγάλων Ρώσων Θεολόγων τῆς Διασπορᾶς (Φλωρόφσκι καί Λόσκι). Μετέφρασε ἐπίσης στά ἑλληνικά βίους καί νουθεσίες μεγάλων ρώσων πνευματικῶν πατέρων (στάρετς).
Ὁ μακαριστός Γέροντάς μας Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Μελέτιος γεννήθηκε τό 1933 στό χωριό Ἀλαγονία τῆς Μεσσηνίας. Ἔμεινε ἐκεῖ μέχρι 13 χρόνων. Στήν Ἀθήνα τελείωσε τό Γυμνάσιο καί τό Λύκειο. Σπούδασε Θεολογία καί Φιλοσοφία στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Ἔγινε κληρικός, τό 1954 διάκονος καί τό 1958 ἱερέας. Ὑπηρέτησε 12 χρόνια ὡς ἱεροκήρυκας Μητροπόλεως Μεσσηνίας. Τά ἑπόμενα 12 χρόνια ὑπηρέτησε στήν Ἱερά Σύνοδο ὡς ὑπεύθυνος τῶν Διεκκλησιαστικῶν Σχέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Καί ἀπό τό 1980-2012 ἦταν Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κυρός Μελέτιος ἐπετέλεσε τά ἑξῆς σημαντικά ἔργα: Ἦταν κτίτορας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιού καί Τιμίου Προδρόμου στά Φλάμπουρα, ἀνακαινιστής τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Δημητρίου Ζαλόγγου, πού ἐπάνδρωσε μέ ἐκλεκτές συνοδεῖες πνευματικῶν του παιδιῶν, ὑπῆρξε κτίτορας τῶν Πνευματικῶν Κέντρων στήν Πρέβεζα καί στή Φιλιππιάδα, κτίτορας καί ἀνακαινιστής πολλῶν ἐκκλησιῶν καί τοῦ Γηροκομείου Πρέβεζας. Σπουδαῖο ἦταν τό πλουσιότατο συγγραφικό του ἔργο, ἡ μεγάλη κοινωνική προσφορά του, ἐξύψωση τοῦ κύρους τοῦ κλήρου τῆς Μητροπόλεως καθώς ἐπίσης καί ἡ οὐσιαστική συμβολή του σέ διάφορες διακονίες καί ἀποστολές τῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν αὐτά, καί δέν ἦταν μόνο αὐτά, ἦταν καί πολλά ἄλλα.
Ἡ σημαντικότερη προσφορά του ἦταν ὁ Ἴδιος ὁ Ἑαυτός του, γιατί ἦταν κήρυκας τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, Ζωντανή Παρουσία καί Μαρτυρία τοῦ Φωτός καί τῆς Ἀλήθειας πού ἔδειχνε τήν οὐσία τῆς πίστης καί τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.
Νά ἔχουμε τήν εὐχή του. Νά προσεύχεται καί γιά μᾶς. Καί νά ἑτοιμάζει τόπο νά βρεθοῦμε καί πάλι κοντά του.
Ἀρχιμ. Ἰωήλ Νικολάου
Comments are closed.
